दोष कस्लाई ...

न त रात थियो ,न त दिन थियो
अघोशित दिशामा चन्द्रसूर्य थियो ।

मिर्मिरे प्रभात शीत पोख्दै थियो ,
प्रशब बेदना पोखरिमा थियो ।

सुरिलो स्वर अचानक आयो
मान्छेको रुप प्रकट भको थियो ।

आकाश थियो कि धरणी पो थिईन् ?
पून: धर्ती देखेर माता आत्तीन् ।

सहनु मैले सहे तिमीले किन सहनु ?
आफ्नै अर्धाङ्ग हो नफ्याक्नु न राख्नु ?

झिकियो काढा ,डोब हलुङो भो ढुक्क भो
दुबैलाई,फेरी झन्झट बढि गो ।

पल्लवित पालुवामा सुवास छाइ
घुम्छन् भवराहरु हजारौ आइ ।

स्वर्गै भुलाउने बनी राजकुमारी
खेल्दै चौता-रीमा लुकामारी ।

प्रतिक्षामा रहन्छन् शुभ सन्ध्या दुबै
बन्छे दुश्यन्तकी शकुन्तला नै ।

आँखाको कशिगर हुन्छे उु फेरी
बिलाउदा प्रेमी कही शुन्य सरी ।

ज्युन न मर्नु हुन्छ अब उस्लाई
धर्ती- आकाश न बिधाता दिनु दोश ?