पीड़ा

पीडा लुट्छु भन्नेले झन् पो छाडी गयो
पत्रै पत्र थाक लगाइ भुली कता गयो ।।

न त खबर केही पठाउछ न त आँफै आउछ
उस्कै पीरको थुप्रोले हरेक पल सताउछ ।।

कता खेपौ यो भारीलाई पूर्नै लाग्यो मलाई
जलाई दिउ कि आँफैलाई कोरी आँफै सलाई ।।

नामर्द पो होइने हो कि गर्दा अत्मा हत्या
पीडा सिवाय के नै पाइयो यतिन्जेल बाच्दा ।।